Wróciliśmy, po 30 godzinach od startu z Dżakarty jesteśmy w domu. Kolejną fantastyczną wyprawę trzeba uznać za zakończoną. Indonezja, kraj kilkunastu tysięcy wysp, kraj bardzo rozległy, dlatego jeżeli nie masz za dużo czasu, a chcesz jak najwięcej zobaczyć to wybieraj samolot. Komunikacja lotnicza jest dość dobrze rozwinięta i patrząc oczami europejczyka rozsądna cenowo. Indonezja jest rajem dla wielbicieli wulkanów, które są tu na każdym kroku.
Gdzie bym wrócił? Na pewno na wyspy Gili, szczególnie na pominiętą tym razem, a podobno znacznie mniej turystyczną wyspę Gili Air. Na Bali, choć to mocno turystyczne miejsce, ale dla te fale i deska :).

Właśnie zwijamy nasz oboz sklecony naprędce z kocyków, które „dostaliśmy” w poprzednim samolocie, moskitier, wkładek do śpiworów i wszystkiego innego, co się nadawało pod głowę. Te kilka godzin snu na podłodze międzynarodowego terminala lotniczego w stolicy Arabii Saudyjskiej bardzo się przydało. Boeing 777, który zabierze nas do Londynu już na nas czeka. Za 7 godzin będziemy w Europie. Ciekawe czy i tym razem Ela z Basia również będą na bieżąco sprawdzać parametry lotu bezpośrednio w kabinie pilotów :).

Wczoraj z Beatą i Gerardem wzięliśmy wcześniejszy lot i w Bogor byliśmy już koło 13, zwiedziliśmy Ogród Botaniczny i targ, oto kilka zdjęć, teraz czeka nas ponad 24h w podróży.

[Pokaż jako pokaz slajdów]

W Jogjakarcie zatrzymalismy sie na jedna noc. Kiedys byla to stolica Indonezji i bardzo sie rozni od obecnej – Jakarty, z ktorej pisze tego posta. Ma nawet zdrobnienie „dzogdza” i ja juz tez tak nazywam to miasto 🙂 bo zasluguje na to. Ma swoj urok, ktory nadaja jej ryksze, bryczki konne, male uliczki pelne roznego rodzaju galerii i knajpek. Po zmroku jest calkiem widno, na ulicach jest sporo przenosnych straganow na kolach z prowizorycznym oswietleniem, przy ktorych ludzie jedza przygotowane na ulicy cieple potrawy. Jest klimatyczna muzyka grana i spiewana na zywo. Pelno jest straganow i sklepikow oferujacych ubrania z batiku (lokalna, tradycyjna tkanina). Sa tez nowoczesne, luksusowe hotele i centra handlowe, w ktorych maja wszystko. Mysle, ze Jogja nadal pozostaje kultularna stolica Indonezji podczas, gdy Jakarta jest wielka, bezduszna aglomeracja ciekawa jedynie dla socjologow i urbanistow. Z tego wlasnie wzgledu mimo, ze jutro wylatujemy z Jakarty ostatnia noc spedzamy w Bogor (oddalony od J. o 80 km), gdzie jest ogromny ogrod botaniczny. Zaliczymy go rano i jazda na lotnisko…
Potem lot do Ryadh, 6h na lotnisku, lot do Londynu, 4h na zmiane terminala i lot do Warszawy. Nie moge sie juz doczekac az mi uszy zmarzna 🙂

PS. Pisząc o Jogjy trzeba koniecznie wspomnieć o jednej z największych na świecie świątyni buddyjskiej – Borobudur. Powstała w VIII/IX wieku, gdy na Jawie dominował jeszcze buddyzm, dziś islam jest główną religią tej wyspy. Oczywiście znalazła się ona na naszej liście miejsc odwiedzonych.

[Pokaż jako pokaz slajdów]

Właśnie siedzimy w knajpce w Yogakarcie, dostaliśmy się tu po 12 godzinach busem… Jutro jedziemy do Barabodum. Od ostatniego wpisu zwiedziliśmy Kawah Ijen:

[Pokaż jako pokaz slajdów]

oraz zachód słońca na plaży surferów, a od wczoraj do dzisiaj byliśmy na wulkanie Bromo

[Pokaż jako pokaz slajdów]

Jutro mamy spotkać się z Basią, Elą i Maćkiem.

Obiecalem, ze opisze wam nasze przezycia duchowe z Ubut….

Tak jak juz wiecie ja, Ela i Basia lubimy chodzic swoimi sciezkami :). Z tym tradycyjnym tancem bylo podobnie – reszta zamiast na komercyjne przedstawienie dla turystow w tym czasie poszla na piwo. Po raz kolejny los okazal sie dla nas laskawy i zamiast na taniec zostalismy zaproszeni na wielka uroczystosc obchodzona co 6 miesiecy ku czci Sziwy, Brahmy i Wisznu. Warunkiem wstepu do swiatyni jest odpowiedni stroj, a my wygladalismy jak typowi turysci na Bali :(. Dostalismy wiec odswietne sarongi (rodzaj dlugiej spodnicy upietej z jednego plata tkaniny), pasy i moglismy juz tylko czekac. Oczywiscie to za malo dla nas wiec dziewczyny szybko zdobyly wielka puszke ciastek i rozdaly przygotowujacym sie do przedstawienia dzieciakom, zaskarbiajac nam tym samym sympatie Balijczykow. Urozystosc odbywala sie w pieknie wystrojonej kwiatami i roznego rodzaju darami dla bogow (glownie byly to egzotyczne owoce i inne specjalnie przygotowane miseczki z jedzeniem)  oraz wszechobecnymi kadzidelkami. Na poczatku wzielismy udzial w specjalnej modlitwie kleczac z innymi na ziemi i podnoszac na zmiane rozne kolory kwiatkow w modlitewnym gescie. Pozniej tanczyly kobiety w wieku 50+, a na koniec byl przepiekny pokaz tancow przedstawiajacych rozne scenki z dawnego zycia Balijczykow w wykonaniu dzieci. Mialy ona na sobie misternie przygotowane barwne stroje i makijaze. Wszystkiemu towarzyszyla muzyka wykonywana na zywo na przedziwnych instrimentach (flety, dzwony, cymbaly).

Mielismy gesia skorke z wrazenia i geby usmiechniete od ucha do ucha. To bylo cos pieknego. Nasze uroczystosci Bozego Ciala choc tez sa barwne i kwieciste tej imprezie pod wzgledem wizualnym i artystycznym do piet nie dorastaja. Wrazenia niezapomniane.

Od dwoch dni znow siedzimy na przyozdobionym bialymi, zoltymi i rozowymi kwiatami zwanymi tu „bali flowers” Bali. Co ciekawe tych rosnacych na drzewach kwiatow nie spotkalismy na innych wyspach. Pochodza podobno z Kambodzy, a zapach maja tak przyjemny i intensywny, ze zwykle zbieramy je po drodze i ukladamy sobie w lazience, aby odwrocic wlasna uwage od panujacych w niej warunkow „niehigienicznych”.

Na blogu zobaczylismy zdjecia naszych surferow i tez musielismy sprobowac :P. Idzie to ogarnac choc trzeba przyznac, ze jest to sport mocno wyczerpujacy :). Uprawiany jednak na pieknych balijskich plazach z widokiem na pobliski wulkan i przy falach przekraczajacych 1,5 metra jest nielada frajda.

Wlasnie, fale. Wczoraj juz po zmroku poszlismy na plaze. Tam zycie nocne kwitnie wiec i my musielismy sie wpisac w ten krajobraz. Wymyslilismy z Basia i Ela gre. Kto w ubraniu podejdzie blizej wody i zdazy uciec przed fala na sucho, ten wygrywa. Ubaw po pachy – szczegolnie dla siedzacych tam ludzi 🙂 Nie musze wam chyba dodawac, ze z Basia taka zabawa nie ma sensu – biega szybciej niz wiatr :). Przy 0:4 odpuscilem. O wysokosci fal przekonac sie mozna wlasnie podczas tej zabawy, kiedy stojac przed woda nadchodzaca fala nagle zaslania ci horyzont – jest grubo.

Piszac o Flores niesposob dodac, ze jest to wyspa chrzescijanska z wieloma placowkami misyjnymi. Miedzy innymi dlatego zalezalo nam na dotarciu na ten obszar. Chcielismy odwiedzic jakas misje w nadziei spotkania na niej polskich misjonarzy i los okazal sie laskawy. Do Ruteng zajechalismy juz pozno, bez wiekszego problemu znalezlismy hotel jednak „kuchnia” byla juz w nim zamknieta. Wzielismy latarki i wyszlismy na miasto szukac czegos do jedzenia. Po drodze weszlismy do jakiegos oswietlonego obiektu, ktory okazal sie chrzescijanskim centrum edukacyjnym dla nauczycieli. Pierwszy zaczepiony mezczyzna przebywajacy tam na naukach mial na imie Josef i okazal sie byc tak mily, ze zaprowadzil nas do lokalnej jadlodajni. Po drodze jak uslyszal ze jestesmy z Polski to radosnie przyznal, ze jego mistrz i nauczyciel Father Pieniazek tez pochodzi z Polski. Od slowa do slowa dowiedzielismy sie, ze owy mistrz ma juz 80 lat i mieszka na misji pod Maumere, skad za dwa dni mielismy odlatywac na Bali. Zablyszczaly nam oczy i zapisalismy sobie na wszelki wypadek adres tej misji. Po skromnym posilku odpowadzilismy Josefa pod brame, ktora niestety okazala sie juz zamknieta, a oswietlony wczesniej obiekt ledwo byl widoczny w panujacych tam ciemnosciach. Basia wykazujac swa wrodzona opiekunczosc i troskliwosc stanowczo oswiadczyla mu, ze poczekamy na ulicy az upewnimy sie, ze wpuszcza go do srodka. Josef sforsowal w koncu jakos brame, ale nie potrafiac oderwac wzroku od Basi stal po jej drugiej stronie i czekal az my pierwsi odejdziemy. Zrobilismy to i po ok 100 metrach zauwazylismy, ze to centrum edukacyjne skad go zgarnelismy jest zupelnie w innym miejscu :). Nasz kolega byl tak podekscytowany rozmowa z Basia, ze nawet nie zauwazyl, iz to nie jego brama, a Basia o malo co nie przekonala lokalesa, ze mieszka zupelnie gdzie inndziej…

Ciag dalszy tego watku mial miejsce po kilku dniach, gdy z Kelimutu jechalismy do Maumere. Kolejny przypadek sprawil, ze przez okno samochodu zauwazylismy, ze przejezdzamy przez Ledalero. To wlasnie tu mial mieszkac Father Pieniazek! Latwo rozpoznalismy kosciol i namowilismy kierowce, zeby na nas 5 minut zaczekal. Oczywiscie wiedzielismy, ze na 5 sie nie skonczy, ale dobry blef wchodzi w krew. Podnieceni jak male dzieci wbieglismy na teren misji wykrzykujac „Where is Father Pieniazek!!!”. Po 10 minutach szukania jakis brat zaprowadzil nas pod drzwi naszego rodaka. Jedyna polska rzecza jaka napredce znalezlismy w plecakach byla mala wodka sobieski – nadaje sie! Ojciec byl bardzo zaskoczony i zdziwiony, ale jednoczesnie czuc bylo od Niego radosc z naszej wizyty. Nie bylo Go w Polsce od 1946 roku, a jednoczesnie  trudno bylo to zauwazyc w mowie. Przyja po krotkiej negocjacji przesylke z Polski, (szczegolnie, ze na nakretce byl orzelek) oraz pozdrowienia od Josefa. Pogadalismy sobie moze kolejne 10 minut i odprowadzil nas do samochodu, gdzie o dziwo kierowca i inna pasazerka ciagle na nas czekali. Niedosc powiedziec, ze byli bardzo cierpliwi. Mieli takie banany na twarzach, ze bez najmniejszych wyrzutow sumienia wsiedlismy do samochodu i pojechalismy dalej…

Od Ojca wiemy, ze na Flores chrzescijanie stanowia az 80% ludnosci, podczas gdy w skali kraju to zaledwie kilka procent…

Zauwazylismy wczesniej dziwny zwyczaj naszych braci w wierze – chowaja swoich przodkow na podworkach przed domami wystawiajac im przy tym spore nagrobki. Ojciec Pieniazek przyznal, ze cmentarze tutaj stanowia duzy problem.

Pierwszy dzien na Flores spedzony byl glownie w podrozy. Najwieksze przyjemnosci czekaly na nas nastepnego dnia. Ostatecznie wyladowalismy w Moni pod Kelimutu. Dotarlismy tam juz w dantejskich ciemnosciach wiec w wyborze kwatery nie moglismy byc wybredni. Warunki spartanskie, ale prosilsmy o tanio (pierwsze podejsie cenowo zwalilo nas z nog) wiec mielismy tanio… 🙂
O 4 rano zrobilismy podejscie na szczyt. Widok nas nie zawiodl. Pogoda tez dopisala, wiec w calej okazalosci widzielismy ze szczytu jeziora: czarne, turkusowe i zielone. Zdjecia przy pierwszej okazji. Dalsza czesc dnia byla rowniez owocna. Kobieta, u ktorej mieszkalismy byla naszym przewodnikiem po okolicy i pokazala nam prawdziwy rynek i wioske, gdzie opaleni mlodziency sprawnie wskoczyli na palme po kokosy dla nas. Potem gorace zrodla, gdzie Basia i Ela nie omieszkaly skorzystac z okazji do kpieli i szybciutko wskoczyly do goracej wody. Na koniec wycieczki odwiedzilismy jeszcze fajny wodospad. Pozniej juz tylko powrot przez Maumere na Bali. Po trudach Floresu ostatnia noc spedzilismy w komfortowym hotelu (z ciepla woda i nie tylko jedym tostem na sniadanie).
– posted by Ela 🙂

Odkad wyjechalismy z Labuan Bajo i stracilismy z oczu innych turystow plynacych naszym promem nie widzielismy bladych twarzy az do samego Kelimutu. Rowniez nachalne „Hello mister” zniknelo z eteru. Pojawil sie za to szczery, spontniczny usmiech na twarzach mieszkancow na widok odmiencow, jakimi niewatpliwie dla nich bylismy. Dodatkowo blond wlosy… co za szal. Jeden koles to az zapiszczal jak zarzynana swinia i malo przy tym organizmu nie dostal :). Czasem, np. pozniej jadac taksowka przez Maumere, czulismy sie jak celebryci – wszyscy przechodnie nas pozdrawiali, machali i pokazywali nas sobie palcami – bawilo nas to niezle 🙂
Drogi na Flores sa strasznie krete. Nie da sie jechac szybciej niz 60 km/h, a czesto wystepuja zakrety 180st, plus jakies 40st pochylu. Raj dla motocyklistow :), tylko ten piasek na drodze… :(.