Znowu wylądowaliśmy w Helsinkach, ale korzystając z szybkiego netu, wrzuciłem pozostałe zdjęcia z Goa,
to jeszcze nie koniec… 😉
Dziś już ostatni dzień na plaży, wydajemy ostatnie rupie, bo jutro o 10 a lotnistko i do Dehli.
W galerii, przy okazji porządków, wrzuciłem kolejne zdjęcia.
Po opuszczeniu przylądka Kanyakumari udaliśmy się pociągiem do Kollam, gdzie złapaliśmy całodniowy rejs po rozlewiskach Back Waters. Dopłynęliśmy do Allappauzha, gdzie chwilę odpoczęliśmy, a potem kolejnego dnia prawie w ostatniej chwili złapaliśmy pociąg z Kottayam na Goa.
Tak więc wczoraj po 16h i 910km w nocnym pociągu wylądowaliśmy ostatecznie na Goa :), zdjęcia z Goa jak i nowe z przylądka i rozlewisk Back Waters możecie obejrzeć w galerii 🙂
Witajcie,
Samolotem po 4,5h i ponad 2tys km szczęśliwie wylądowaliśmy, potem jeszcze taxi, 100km i 2,5h w samochodzie wielkości matiza i zalogowaliśmy się w hotelu na przylądku.
Kolejny dzień to zwiedzanie Kaynakumari, punktem kulminacyjnym, ku uciesze lokalsów, była kąpiel o zachodzie słońca u zbiegu Zatoki Bengalskiej, Morza Arabskiego i Oceanu Indyjskiego.
Zdjęcia możecie obejrzeć w galerii 🙂
PS w historii możecie przeczytać kolejne wpisy Magdy
11.11.2009
W drodze na Południe. W telegraficznym jak zwykle skrócie kronikarz notuje: Wstajemy o 1 w nocy aby zdarzyć na samolot o 5 rano, na lotnisku okazuje się że lot został odwołany, powoduje to że nie możemy zdążyć na dwa pozostałe loty dzisiejszego dnia… sprawnie i korzystnie udaje się przebookować bilety dzięki Piotrowi i Pawłowi (chapeau bas Panowie) lecimy lotem bezpośrednim do Trivandrum -wprawdzie z międzylądowaniem w Bombaju-gdzie szaleje właśnie cyklon, ale zawsze… mam nadzieje tylko pisząc to, że nie przyjdzie nam się zmierzyć z okiem cyklonu w przestworzach- nie to żebym nie ufała solidności maszyn Air India, mimo ze właśnie dziś rano rozwaliła się jedna z nich na lotnisku właśnie w Bombaju…
Z Airbusa A321 Magda
Za około 15 min wchodzimy na pokład samolotu Air India, lot IC-465, lecimy do Trivandrum, z między-lądowaniem w Bombaju.
PS. W galerii jest kilka nowych zdjęć z Amritsaru, oraz kolejne wpisy Magdy.
PS2. Dzięki Leszku za pomoc z internetem 🙂
Po pierwsze, zapraszam was do przejrzenia jeszcze raz historii wpisów i do przeczytania wpisów Magdy, będą się one pojawiać z datami odpowiadającymi opisywanemu dniu.
Ja właśnie siedzę skulony pod filarem na lotnisku w Delhi, siedzę tu bo na tym filarze na wysokości 2m jest jedyne dostępne gniazdko z prądem, zasiląjące mojego wyładowanego netbooka.
Dla nas zaczęła się właśnie prawdziwa wyprawa, miało być tak pięknie, a wyszło jeszcze piękniej. Otóż mieliśmy rano mieć zamówioną taksówkę która odwiezie nas na lutnistko w Amritsarze. Potwierdzałem to wczoraj jeszcze raz, umówiliśmy się na 2:00 w nocy, ale taxi nie przyjeżdżało, po obudzeniu w środku nocy naszego „agenta” turystycznego Shafiego, dowiedzieliśmy się że tak, taxi jest zamówione, ale na kolejny dzień :). Kilkukrotne rozmowy Shafiego z recepcją, skończyły się na tym, że dowiedziałem że o tej porze możemy liczyć się z tym, że w ogóle nie uda się nam zamówić taksówki. Na szczęście poprzedniego dnia, szukając internetu trafiliśmy na wielogwiazdkowy hotel, z własnym transportem. Prawie bez pożegnania, zabraliśmy swoje tobołki do owego hotelu, gdzie za „symboliczną” kwotę 1200Rs płatną do kieszeni recepcjonisty zostaliśmy zawiezieni bardzo szybko i sprawnie na lotnisko.
Tam czekała nas kolejna niespodzianka, lot Amritsar – Delhi, czyli nasz pierwszy z szeregu lotów z został odwołany … już 2 tygodnie temu, linia lotnicza jednak nie poinformowała nas o tym. Jednak tutejsi ludzie są bardzo pomocni, zaprowadzili nas do gabinetu szefa lotniska i przebukowali nam lot na innego przewoźnika, jeszcze wtedy istniała szansa że uda nam się złapać nasz kolejny lot.
ale spóźniliśmy się aż 10 min.
W biurze obsługi naszego przewoźnika ponownie spotkaliśmy się z wielką wyrozumiałością. Po wyjaśnieniu sytuacji, gdzie dokładnie zmierzamy, że 3 lotami i pociągiem chcemy dotrzeć na przylądek Kanyakumari, pani zamieniła nam opuszczony lot do Chennai na bezpośredni lot na przylądek :), tak więc mamy jeszcze 5h na lotnisku, a po 4,5h lotu będziemy na południu 🙂
10.11.2009
Amritsar
Golden Temple – Złota świątynia, kompleks stanowiący niezwykłe, swoistego rodzaju niezależne miasto w mieście, a zarazem najświętsze sanktuarium Sikhów. Wynurza się na wyspie pośrodku Jeziora Nieśmiertelności . Przed wejściem musimy zdjąć buty i wejść do sadzawki obmywającej stopy- przyznaje że mam spore opory związane z tym rytuałem, ale udaje mi się przełamać i przemykam na palcach z gęsia skórką po kałuży wyobrażając sobie mieszkające tam indyjskie mikrozwierzątka -znowu ta obsesja. Obowiązkowe jest także nakrycie głowy chustą, do czego wykorzystuję mój nowy nabytek podobno jedwabny bordowy szal z Dharamshali. Już od samego wejścia kompleks świątynny wprowadza mnie w trans monotonną muzyką graną przez zespół na żywo – śpiewacy intonują wersety świętej księgi Sikhów przechowywanej właśnie w Golden Temple. W takt muzyki, rytmicznie, zgodnie z wskazówkami zegara wzdłuż Parikramy marmurowego nabrzeża otaczającego Armit Sarowar (staw nektaru) podążają rzesze Sikhów. Sikhowie wierzący w równość wszystkich ludzi niezależnie od wyznania czy kasty przyjmują tu serdecznie każdego przybysza. To niezwykłe miejsce dysponuje bezpłatnym miejscem do spania dla każdego pielgrzyma, oferując każdemu także posiłek przygotowywany w ogromnej charytatywnej kuchni. Każdy może spróbować pszeniczny chlebek(ćapati) ,coś w rodzaju słodkiej owsianki serwowanej na misce ze sprasowanych liści bananowca, czy dal(soczewicę).
Tuż po przejściu przez most Guru wiodący do Złotej Świątyni , przed głównym wejściem podawany jest również słynny prasad bardzo słodka papka z mielonych migdałów z odrobiną mleka również w miseczkach z liści bananowca.
Jestem zauroczona atmosferą tego miejsc które zdecydowanie oparło się komercjalizacji turystycznej tak powszechnej w innych świątyniach. Nikt nie czyha tu na opłaty,wymuszane datki i jałmużny na każdym kroku. Co więcej wraz z Basią ( dla której Amritsar był zdecydowanym priorytetem tej podróży) uwiedzione klimatem tego miejsca postanawiamy odłączyć się od reszty grupy i spędzić tu nieco więcej czasu. Nie długo jednak samotnie zwiedzamy to miejce , chwile po wyjściu z głownego kompleksu świątynnego spotykamy Shikha który w ramach wolontariatu pełni role przewodnika i proponuje nam oprowadzenie po mieście pokazując ,ciekawe zakamarki niedostępne zupełnie dla turystów, jak olbrzymią kuchnie z masowym wypiekaniem podpłomyków(ćapati). i ogromnym kotłem. Mamy okazje podziwiać całe miasto z góry wspinając się na wysoką wieże światyni znajdującej się nieopodal jednak otwartej tylko dla w wtajemniczonych w określonych godzinach.
Nasz przewodnik przyjechał do Amritsaru z Dehli i odbywa tu uświęcający ,pełniący w pewnym sensie rodzaj pokuty wolontariat służąc innym. Nie jest to tu nic niezwykłego Sikhowie odbywają tu rodzaj charytatywnej służby pracując w kuchni, w szatni, pomagając innym…często można zobaczyć już małe dzieci wdrażane przez swoich rodziców wolontariat . Jaismin z charakterystyczną zaczesaną i podwiniętą pod turban długą brodą opowiada nam z wielką dumą o swojej wierze ,kulturze, historii jednocześnie nie narzucając się i nie próbując udowodnić wyższości ponad innymi religiami, podkreśla raczej fakt że Złota Świątynia jest jedynym w swoim rodzaju miejscem na świecie gdzie bez względu na wyznanie zostajesz ugoszczony i przyjęty jak wyznawca ich wiary. Dowiadujmy się również że długie włosy i broda których Sikhowie nigdy nie ścinają symbolizują siłę, a ścięcie włosów oznaczałoby utratę mocy.
Nasz przewodnik poświęca nam cały dzień oprowadzając również po uliczkach starego miasta, zamawia dla nas riksze za którą uparcie nie pozwala nam zapłacić, Basia jest zachwycona, ja czujnym okiem spoglądam na wszystko z dużym sceptyzmem i niedowierzaniem w bezinteresowność naszego zaprzyjaźnionego Sikha, choć muszę przyznać że od samego początku sprawia wrażenie prawdziwego dżentelmena, okazując wielką klasę i erudycje … Zaczyna się ściemniać, całe miasto ożywa milionem kolorów. Jaismin pokazuje nam jeszcze świątynie hinduską gdzie pierwszy raz jesteśmy świadkami obrzędu otwarcia bóstw wmieszane w tłum Hindusów odprawiających wieczorne modły. Potem odwozi nas rikszą do hostelu nie oczekując niczego w zamian-przyznaje że oprowadzenie nas po mieście było dla niego prawdziwą przyjemnością- niezwykły człowiek, niezwykłe miejsce.
Przepełnione głębokim spokojem i jednocześnie tętniące fascynującym zupełnie nieskomercjalizowanym życiem- dosłownie i prawdziwie wcielającym ideę służby drugiemu człowiekowi tak pięknie i pompatycznie jedynie głoszoną przez inne religie- tu Sikhowie uczą swoje dzieci od małego więcej czynić niż o tym mówić.
Jestem pod wrażeniem .
Z Armitsaru
Magda
Witajcie,
Znowu „nadajemy”, znalazienie dobrego dostępu do Internetu, w biegu, nie jest takie łatwe 🙂 ale się udało.
Po opuszczeniu Jaipuru (samochdem) udaliśmy do Delhi, gdzie już samolotem dotarliśmy do Dharamshali, a stamtąd do, położonego na wysokości 1800m u stóp Himalajów, przepięknego Mcleongandj.
Kolejny dzień to jednodniowy trekking na najbliższy szczyt/polanę na wysokości 2800m.
Jak na razie Mcleongandj to miejsce najbardziej mi się podoba, jest nieporównanie czyściej niż Jaipurze czy Agrze, powietrze jest przejrzyste i te góry :). Trekking trwał cały dzień, do dzisiaj czuję mięśnie nóg :).
Dzisiaj natomiast właśnie się kończy kolejny dzień, z tych tak zwanych „w drodze”. Około 13:30 wyruszyliśmy z Mcleongandj do miejscowości Pathankot aby złapać pociąg do Amritsaru. Przybyliśmy tu spóźniowym pociągiem o 20.
Udało się stworzyć galerię zdjęc z prawdziwego zdarzenia, dostępna jest po kliknięciu na zakładkę Indie.
Jutro Amritsar i Złota Świątynia, pojutrze o 5:25 rozpoczynamy prawie 3tys kilometrowy samolotowo-pociągowy „skok” na południe :), po drodze, w Madurai, spotykamy się z Bernim i Dudkiem 🙂
09.11.2009
Musimy niestety jechać dalej. Następny przystanek Amritsar. Góry rozpaczają, ja trochę też – dziś rozpętała się prawdziwa burza z piorunami, dopiero teraz zdaję sobie sprawę jak wielkie mieliśmy wczoraj szczęście trafiając na słoneczną i idealnie bezchmurną pogodę. Cały dzień w podróży do najbogatszej prowincji Indii-Pendżabu-Pieciorzecza.
Magda